สองร้อยสี่สิบสี่

ผมนั่งอยู่ในห้องรอตรวจของโรงพยาบาลที่ปลอดเชื้อ ศอกค้ำอยู่บนเข่า สองมือขยุ้มอยู่ในเรือนผม กลิ่นยาฆ่าเชื้อฉุนกึกจนแสบจมูก แต่ผมแทบไม่รู้สึกตัว ร่างกายของผมชาหนึบ ว่างเปล่า เว้นแต่เสียงหัวใจที่เต้นกระหน่ำทื่อๆ ไม่หยุดหย่อนอยู่ในอก

หลายชั่วโมงผ่านไป—แม้ว่าเวลาจะไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้ว นาทีแต่ละนาทีไห...